Kto z nas nie podziwiał Rocky’ego? Komu nie imponował montaż jego treningu? The eye of the tiger… Punch Club opowiada historie młodego boksera, pnącego się po szczeblach kariery przez walkę amatorską, walki w nielegalu, aż do kariery światowej sławy wojownika. Gra w skrócie to ekonomiczno-strategiczny symulator boksu.
Planujemy treningi (pompa musi być), dbamy o zdrową dietę (stejki) czy ustalamy taktykę przez wybór ataków i umiejętności. Po za tym kombinujemy jak tu wyżyć i zarobić na wspomniane stejki i siłkę. Przypomina to trochę serie gier na telefony od Kairosoft, który specjalizuje się w ekonomicznych symulatorach z lekkim zabarwieniem humorystycznym. Wracając do Punch Club, gra oferuje dużo frajdy z grindowania postaci i wygrywania walk. Dużo gorzej ma się sprawa przegranych, gdyż te często zależą od losu, czytaj – po prostu pecha i złego wylosowania ciosów przeciwnika. Tak więc nie raz ujrzymy postać przegrywającą z jakimś leszczem czy wręcz odwrotnie – obalamy 1 zawodnika na liście, nie mogąc wygrać z czwartym. Kolejnym problemem jest fabuła która nie ma sensu. Nasz ojciec, także bokser, ginie w napadzie na ulicy. Poprzez trening i walki nasza postać chce pokazać wszystkim że jest godna swojego ojca, jednocześnie próbując odnaleźć zabójcę. Nie spoilerując zakończenia w skrócie dowiadujemy się że.. nic się nie dowiadujemy. Sytuacje ratują liczne wątki poboczne i dużo zabawnych odniesień do gier i filmów o sztukach walki.
Jak przystało na indyka Punch Club uderza nas pikselową stylistyką. Nie przeszkadza to jednak w odbiorze, nadając nawet nutkę kiczu filmów o bokserach z lat 80. Punch Club to solidna produkcja, dająca wiele frajdy, z dużą ilością konfiguracji fightera. Jednakże losowość walk oraz nużące wałkowanie schematów (praca, jedzenie, trening, walka i tak w kółko) zabija trochę satysfakcje.
Pan Sprytny B
Dobry przykład oby tak dalej.